وبـنوش ( حسن ملائی )

وقتی وبلاگم را آپ می کنم

باید یادم نرود که یکی از سه تفنگدار محله بودم

یادم باشد پنجره ، ،مستطیل ِ داغ تابستان بود ،  رو به قبله ای که موهای بلند و چشمهایی آفتابی داشت

وبلاگم را که آپ می کنم

صدای بچه محل ها ، می آید دور برم پرسه می زند

 از کوچه

از همان کوچه ای که دیگر دفن شده

دفن شده  در زیر آسفالت و ماشین های بی اعتنا

تو حتما می آیی و یواشکی این نوشته ها را می خوانی ، می دانم

می دانم آن ناشناسی که پیغام می گذارد که ...

انگشت های پرگوی توست

که دیگر هیچوقت برای من ، نخواهند نوشت .